Familiediner

Verschenen in nrc.next op 15 oktober 2009, eerste prijs columnwedstrijd, naar aanleiding van de stelling: ‘Vrouwen moeten de tijd hebben voor zelfontplooiing en daarom moet de vruchtbaarheidsleeftijd zo lang mogelijk kunstmatig worden verlengd.’

‘Wanneer wil jij eigenlijk kinderen?’ vraagt mijn nichtje van twaalf mij tijdens een familiediner bij mijn oma. Het wordt plotseling doodstil, iedereen kijkt me afwachtend aan. ‘Daar is ze toch nog veel te jong voor’, hoor ik mijn vader bijna denken. Mijn puberale neefjes proesten het bijna uit: ‘Ze is zelf nog een kind!’

‘Nou’, begin ik aarzelend. ‘Dat duurt nog wel een tijd hoor, ik ben pas 25.’ M’n kleine nichtje knikt ernstig: ‘Ik begrijp het, je wacht tot je 35 bent ofzo. Papa is al 51, vet oud eigenlijk.’ Mijn vader laat gerustgesteld zijn schouders zakken en mijn neefjes houden zich alweer bezig met de borsten van Lyndsay Lohan.

Met mijn vork prak ik in een stukje slavink. Voor mij is een 25 jarige met kind zoiets als een tienermoeder. Toen mijn moeder pas een keer vroeg: ‘Wat zou je doen als je nu zwanger was’, antwoordde ik zonder nadenken: ‘Dan laat ik het weghalen.’

Ik heb een vriend, maar die woont 800 kilometer bij mij vandaan en hij zegt dat hij kinderen haat. Minstens drie keer per week ga ik uit, op die avonden drink ik bier en rook ik iedere sigaret alsof het m’n laatste is. De rest van de tijd probeer ik succesvol te worden door veel en hard te werken. Ook spreek ik vaak af met andere mensen die ook werken, samen praten we dan over hoe je succesvol kan worden. Ik lees boeken, de krant, ga naar de film, naar interessante landen en heel soms naar het theater. Ik groei als individu en ik ontwikkel me met de dag een stukje meer.

‘De vader van mijn beste vriendinnetje Liza is 63, dat is pas echt oud’, gaat mijn nichtje onverstoorbaar verder. ‘Dat is gewoon niet leuk meer, net of je met je opa op stap bent. Ik zou me dood schamen.’